Pożegnania (1958)

Główni bohaterowie wywodzą się z przedwojennego inteligenckiego środowiska mieszczańskiego, czasami skoligaconego z arystokracją, sportretowanego jako bastion skostniałego konserwatyzmu. Ich wspólną cechą jest chęć wyrwania się z gorsetu konwenansów. Marzą o niezwykłych przeżyciach, o życiu "prawdziwym", przybierają buntownicze pozy, uprawiają przekorną psychologiczną grę z otoczeniem. Nie stać ich jednak na realizację swych zamierzeń.
Tak naprawdę są wewnętrznie zbyt słabi i zbyt wygodni. Bardziej przypominają bystre, lecz rozkapryszone dzieci niż autentycznych nonkonformistów...

Na podstawie powieści Stanisława Dygata pod tym samym tytułem.




Produkcja: 1958
Premiera: 13 październik 1958

Reżyseria:


Muzyka:


Obsada:
Lidka
Paweł
Mirek, siostrzeniec hrabiny Róży
doktor Janowski, gość hrabiny Róży
profesor - sprzedawca na stacji
ojciec Pawła
właścicielka pensjonatu "Quo Vadis"
profesor Michniewicz
hrabina Róża
Waleria Siekierzyńska, ciotka Pawła
Maryna, szwagierka hrabiny Róży
kelner w restauracji w Podkowie Leśnej
Feliks, lokaj hrabiny Róży; w czołówce pisownia nazwiska: Żurawski
pikolak; nie występuje w czołówce
oficer niemiecki w lokalu Feliksa; nie występuje w czołówce
mężczyzna przy barze; nie występuje w czołówce
fordanserka; nie występuje w czołówce
hrabia Tolo; nie występuje w czołówce
"mistrz" w lokalu; nie występuje w czołówce
gość hrabiny Róży; nie występuje w czołówce
majster Grzebiński remontujący lokaj Feliksa; nie występuje w czołówce
piosenkarka w nocnym lokalu; nie występuje w czołówce
polski żołnierz; nie występuje w czołówce
oficer niemiecki w lokalu Feliksa; nie występuje w czołówce
kolejarz; nie występuje w czołówce
gość hrabiny Róży; nie występuje w czołówce
prostytutka z papierosem; nie występuje w czołówce
skrzypek w lokalu Feliksa; nie występuje w czołówce
kobieta wynajmująca pokój Pawłowi; nie występuje w czołówce
Celina, gość hrabiny Róży; nie występuje w czołówce
nie występuje w czołówce
tancerka w lokalu; nie występuje w czołówce
i inni.


Notatki:
Opublikowane po raz pierwszy w 1948 roku "Pożegnania" krytyka zaliczyła do nurtu tzw. rozrachunków inteligenckich, a film Hasa znakomicie oddaje ducha oryginału powieści Stanisława Dygata, w której realizm sąsiaduje z groteską i pełnym ironii humorem.
Reżyserowi udało się znaleźć obrazowe ekwiwalenty dla liryczno-refleksyjnej prozy Dygata. Nie tylko wiarygodnie ukazał pełne niuansów i niedopowiedzeń psychologiczne podłoże zachowań bohaterów, lecz także zachował ironię i groteskę ich poczynań. Zauważyła to od razu krytyka, pisząc, że Hasowskie "Pożegnania" mają tzw. atmosferę i nieuchwytny klimat.
Film był debiutem aktorskim Mai Wachowiak.


IMDb (angielski)
Wikipedia (polski)


04.170313

(POL) polski,


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz